Camae Ayewa, beter gekend onder de naam Moor Mother, bracht een tweedaagse residentie “Moor Mother Residency”  in De Singel op 27 en 28 februari 2025.

Ik woonde de tweede dag bij. Op deze tweede residentiedag bracht Camae een uitgebreide line-up van collega-artiesten mee, waaronder Aquiles Navarro op trompet, Farida Amadou op bas, Dudù Kouate op percussie, multi-instrumentalist Simon Sieger (fluiten, percussie, zang … ) en sopraan Alya Al-Sultani.

Moor Mother is een muzikant en dichter die zich beweegt tussen verschillende genres, waaronder jazz, punk, hiphop, klassiek en spoken word. Via de combinatie van zang, rap en spoken word snijdt ze thema’s als  geschiedenis, slavernij en identiteit aan.

De sfeer was donker en intens, vaak gebruikmakend van zwart, rood of diepe blauwtinten. Kleur werd ingezet als een emotioneel geladen laag, eerder om gevoel op te roepen dan om iets echt uit te beelden. Er werd voornamelijk gebruik gemaakt van laag vloerlicht. Donkere scènes werden afgewisseld met plotse felle lichtmomenten, gebruik makend van spotlights, om haar boodschap kracht bij te zetten. Het ingezette licht was geen achtergrondelement, maar hielp actief bij het vertellen van het verhaal.

Qua ruimte en podiuminvulling was de voorstelling eerder minimalistisch. Camae stond centraal, soms omringd door muzikanten of instrumenten. Hierdoor was de focus volledig op haar en haar boodschap gericht.

Ik had oorspronkelijk gedacht dat ik meer puur naar een concert ging kijken, waarin verschillende genres gecombineerd werden. Dat dit een ontspannende avond zou worden. Dit optreden was echter een beladen voorstelling, waarbij je onmogelijk enkel voor de muziek kon komen en hiervan kon genieten, maar je ook werd meegenomen in een maatschappelijk pijnlijk verhaal. Camae liet zien dat kolonialisme en slavernij geen verleden tijd zijn, maar nog steeds van invloed zijn vandaag de dag. Ongelijkheid zit nog steeds diep in onze taal, geschiedenis, identiteit en hoe we samen leven.

Zoals ik reeds aangaf was het concert of de voorstelling niet de ontspannende avond waar ik op gehoopt had, maar eerder een politiek statement dat op een bijna poëtische manier gebracht werd. Haar performance ging verder dan creatieve expressie, het was meer een vorm van activisme. Desondanks het niet een ontspannende muzikale avond werd, bracht het optreden me wel in vervoering en bleef de voordracht nog lang bij me nazinderen.

Er mochten tijdens de voorstelling geen foto's of video's gemaakt worden. Daarom heb ik een andere video toegevoegd, die de sfeer en de inhoud van de voorstelling benadert.