Kunst

door Hans Andreus

De muziek raakt me
zoals water een steen raakt
 niet met geweld, maar met geduld,
tot iets in mij glad wordt
en begint te glanzen.

Een schilderij doet hetzelfde, maar anders:
het zet een licht aan in een kamer van mijn hoofd
waar ik het donker niet kende.
Plots zie ik mijn gedachten aan de muur hangen
in kleuren die ik nooit heb gekozen
maar die precies kloppen.

En woorden — die vreemde, levende dingen —
leggen hun hand op mijn schouder en zeggen:
je bent niet alleen
in wat je voelt.

Kunst is geen troost,
maar herkenning.
Geen oplossing,
maar een spiegel
die stil blijft staan
terwijl jij verandert.